Jak zdjąć spodnie..?

Wczoraj pożałowałam, że namówiłam Ślubnego na jeansy rurki. Wesoły wyjazdowy wieczór, tańce, hulanki, swawole, pyszne żarełko, ja wypiłam wino, sama, bo panowie (oprócz taty-kierowcy)wódkowali, a koleżanka nie piła wcale.. Jednak było to wino z tych mniejszych butelek, Martini, co dało lekki i miły szum w głowie. Dziś wstałam przed 9, bez jakichkolwiek skutków ubocznych, mimo chrapiącego jak odrzutowiec Ślubnego dość wyspana. Koleżanka w smsie napisała, ze obudziła się z bólem głowy. Ha! trzeba było pić!:) Na trzeźwo pijanych facetów znieść trudniej, ale też ja to mam 20-letnią wprawę, ona ledwo ponad rok..… Ślubny w samochodzie zasnął, po dojechaniu na miejsce wysiadł, co prawda, o własnych siłach, ale.. taaak wiałooo tak wiaaaało, że w furtkę nie mógł trafić! Za furtką zaliczył glebę, z której ledwo dałam siłę go podnieść, śmiech mnie bowiem osłabiał… Schody pokonał od brzegu, do brzegu, na łóżko (przygotowane przeze mnie zapobiegliwie – bo póki co to rozkładana sofa- wiadomo: sypialnia w budowie..) padł w poprzek, w pełnym rynsztunku… Buty jakoś mu odwiązałam i zdjęłam, jednak wąskie spodnie to już było wyzwanie!! Zwłoki nie za wiele mi mogły pomóc..lekko jedynie unosiły nogę… Trochę to trwało, namęczyłam się i przeklinałam chwilę w sklepie „weź te, super leżą”..Koszuli dałam spokój, pomyślawszy, ze jak go guziki ugniotą, to zasłużył…
Wstałam dziś dziarsko i nawet –nomen omen- zabrałam się za sprzątanie!! Ja?! Nie wiem ile w tym było chęci porządku (w sobie mam tego nikłe ilości), ile..zemsty, a jeszcze ile chęci zajęcia czymś rąk i myśli niecierpliwych.. Kiedy Ślubny obudził się i wyjąkał: „ścisz tą zmywarkę” to zlitowałam się, przymknęłam drzwi od kuchni i nawet szklankę soku mu podałam… Nie jestem bez serca ! ;P
Niedziela ze słońcem, co przenika na wskroś..