Stan pogody.. Koniec jojczenia, jęczenia.. na razie ;P

Koniec jęczenia, jojczenia!! Na jakiś czas, przynajmniej ;P

Zjedzona wczoraj góra czekolady nie pomogła.. Pomyślałam, że jednak nie jest takim uniwersalnym lekarstwem na boląca duszę.. A może mi się zdaje tak tylko? Bo z ciężarem wstałam, owszem..ale potrafiłam zachwycić się przecudnym wschodem słońca.. i wieloma kluczami dzikich ptaków na tle tego malarskiego nieba.. Chyba przydałby im się jakiś koordynator ruchu, bo każda grupa w innym kierunku leciała, potem jeszcze jedna sztuka jakby zagubiona, samotna.,. Jakoś chyba się z nią solidaryzowałam, bo idiotycznie zamachałam i pokazałam kierunek, z okrzykiem: tam polecieli!!... Idiotka ;P Dobrze, że w podziękowaniu nie oberwałam salwą.. jelitówki.. Zawsze mam taką myśl, jak widzę takie chmary ptaków nad sobą.. O tej jelitówce, żeby nie było, z e jestem taką..yhm.. całkiem nieuleczalną romantyczką, co to nie wie, że może ją piękno przyrody najzwyczajniej osrać.. ;)) A do tego, jak głowa zadarta do góry, to jeszcze usta najczęściej otwarte.. nooo.. mogłoby być różnie.. ;P Groźba ptasiej jelitówki wyparła wizję Hickoka, zapamiętanej z późnego dzieciństwa.. Po tym jak po obejrzeniu tego filmu zaplątałam się w piwnicy w jakąś szmatę i narobiłam krzyku na całą okolicę, wolę unikać horrorów…

Uda mnie bolą.. Nie wiedziałam, że je aż tak eksploatowałam w sobotę.. „Cierp ciało, jak żeś chciało”…

Poranek piękny, słoneczny, różowo liliowy.. Potem chmury, deszcz i znów słońce wyszło… W pełnym słońcu zaczął padać grad!!! Ta pogoda jest.. jak ja!!! To obraz mojej duszy ;) Mam marcową duszę?

W aptece, po pracy, kupiłam tabletki, co niepotrzebne rzeczy z głowy wypędza.. cud po prostu.. ;))

Czasem.. jedno słowo, no.. dwa zdania, potrzebne są by wstrząsnąć tak by .. się otrząsnąć z bezsensownego drążenia, analizowania.. Póki co.. czuję się poukładana, oczywiście w bałaganiarskim sensie, na sposób mojej marcowej duszy.. ;P Nic już nie poradzę, choć bardzo bym chciała.. Wziąć ciężar na siebie też – ale nie da się.. prr… bo znów zacznę się pogrążać…
Mam nadzieję, że.. eeech..

G dała znak życia. Martwiłam się już o nią.. Nie zdradzę co, może sama to zrobi, ale podróż życia to chyba dobre określenie.. To jeszcze nie ta główna podróż, jeszcze mi nie odleciała... ale..taaa.. Ten rok G ma, będzie mieć, jeszcze bardziej burzliwy niż ja... i przychodzą refleksje: czy często piękno obraca się przeciwko nam? I czy w takim razie z niego rezygnować?

http://www.youtube.com/watch?v=nyKS3QA73so