Pseudoanamoliodylemato pierdoły

Tyle słów mi się pcha na klawiaturę, że w końcu nie bardzo mam co napisać. Kolejna nielogiczność w moim życiu. Nie wiem co jest bardziej głupie: ja czy czekanie. Czekanie na nic. Tak tak, czekam na NIC. Rozsądek, rozum wiedzą, że tak jak jest, być musi, a uczucia i emocje knują spisek i właśnie.. Każą wątpić w siebie, w to co będzie, przede wszystkim co było i we wszystko, tylko po to by jednak czekać. Nie wiem na co? Na kredki? Te co pomalują mój świat znów? Bo szarość jest marazmatyczna, bezpieczna, oswojona.. A nawet pasjans jest niezdecydowany, raz potwierdza, że tak, raz, ze nie… niepotrzebne skreślić? Dopóki pływam po wierzchu jakoś jest w miarę, jak tylko zanurkuję w siebie, w myśli, we wszystko to co pod skorupą wrze i buzuje jak wulkaniczna lawa, to… Rozbieżność złudzeń, odczuć, rozbieżność nawet tego czego chcę w tej samej sprawie.. Czuję się jak worek naładowany kociakami, wrzucony do rzeki…. Po to by utonąć czy dopłynąć? Życie pewnie wie, że właśnie po to pierwsze, a nadzieja głupio uważa, że to taka wycieczka, przygoda, by dopłynąć do krainy mlecznej szczęśliwości … No i po co tak dręczyć się głupio, wnet i tak zginiemy w…..()upie

Obrazki może bardziej zrozumiałe niż mój wywód pseudo-auto- psychologiczny:
seks:

http://youtu.be/re-Cy_ZGZS4