Miłość - czy jest wieczna?

Od rana wlazłam z nosem w książkę i z przerwą na obiad, pochłonęłam ją do końca. Czytałam, a myśli nie do końca takie równoległe tematycznie, w mózgu się mi turlały. To może nie jest temat na notkę, w taką zwyczajną niedzielę. Ale nie pierwszy raz teoretyczno-filozoficzne rozważania mi się tu przytrafią.

Złożyły się na to różne rozmowy prowadzone w życiu, filmy, książki i własne przeżycia. Taki mix tego wpłynął na przemyślenia na temat ”Miłość - czy jest wieczna?”

Moja naiwna i trochę romantyczna natura , jeszcze parę lat temu, bez wahania, zapewne twierdziłaby, że oczywiście!! Jest! A dziś?

Pewna moja koleżanka ze wczesnoszkolnych czasów, po wielu latach trudnych przeżyć i doświadczeń.. A przeżywająca teraz swój własny harlekin, stwierdziła jednak: że człowiek nie może przysięgać, że będzie kochał zawsze! Ta rozmowa była parę lat temu, zaskoczyło mnie to stwierdzenie, bo taka wewnętrzna szczerość, bez udawanych stereotypów i to w obliczu znalezienia swojej największej miłości.. I jak to pogodzić z przeświadczeniem, że PRAWDZIWA miłość nigdy się nie kończy? I tak mi wyszło, że prawda, moim zdaniem jest po środku.. Nie, to nie kompromis, taki zachowawczy.. Po prostu.. hmm.. Bywa tak, że czasem kogoś zna się parę miesięcy, serce się wyrywa, a jednak nastąpiło rozstanie. I czy to znaczy, że miłość się skończyła? Albo, że uczucie nie było PRAWDZIWE? Czy czas jest wyznacznikiem? A czasem związki upadają po wielu latach, choć wydawały się trwałe. Czy rozstanie kończy miłość? Nawet wtedy kiedy pojawia się nowa osoba? To co.. tamto nie było naprawdę? Hmm… Wnioski wysnułam takie: my się zmieniamy, zmienia się tamta osoba, to i uczucie się zmienić musi! Może schodzi gdzieś głębiej, może staje się, że to „za mało” a czasem.. Wytłumaczyć tego się nie da, nawet sami nie rozumiemy..Czy uczucie umiera, zamarza, blednie.. Jednak zawsze będzie miejsce w sercu i we wspomnieniach. Nawet jeśli zostaniemy zranieni i tego nie chcemy. Ta koleżanka będąc wreszcie szczęśliwa w związku, doceniająca to swoje szczęście, jednocześnie nie potrafiła nie zaopiekować się i nie pomóc swojemu „byłemu”. „Nie pozwolę go skrzywdzić!” i razem z swoim rycerzem na białym koniu, pomogła tamtemu w życiowym problemie. Może takie zachowanie nie jest powszechne, może prawdą jest, że od miłości do nienawiści jeden krok.. A może to tylko zależy od charakteru, lub powodu rozstania. Ona po prostu wolała nie pielęgnować złych wspomnień, a ze względu na dobre, wyciągnęła pomocną dłoń.... no tak.. i ten jej bohater harlekina nie miał nic przeciwko, nawet ją w tym wspierał..
Od dziś dzień będzie się skracał. Nie jest to pocieszające. Sobótkowa noc… Noc Kupały..
Może dlatego takie filozofie mnie dziś dopadły? A może to sen jaki mnie nad ranem naszedł i obudziłam się skołowana, jak nie w swoim łóżku, jak nie obok swojego męża, jak nie w swoim życiu.. Dziwne.. A dzień i tak potoczył się normalnie niedzielnie, począwszy od jajecznicy z suszonymi pomidorami, poprzez obiad z kotletem drobiowym i surówką z kapusty.. Rowerowego wypadu dziś nie było, bo pogoda jakaś taka niezdecydowana.

Wianka dziś na nurt puszczać nie będę;))

http://youtu.be/_EdZbopNeS8