"Nie ma to jak na wsi rankiem: pachnie gównem i rumiankiem"

Już do was idę, tylko odszufluję górę kurzu i stosy pajęczyn omiotę z bloga. Przynajmniej mam zamiar coś skrobnąć i wstawić, ale z netem ostatnio się dzieje coś, że strzela mnie ciężka cholera. Tnie nawet reklamy. To już nawet nie na korbkę, a może ślimak z anemią go napędza.

Klawiatura chyba też jakaś niekompatybilna ze mną, działa odstraszająco na słowa.. ale dziś się nie dam!

Nadzieja w tym, że może ślimak dostał poślizgu po deszczu.

Nie dzieje się nic, a zarazem wszystko. To po prostu życie. Wstawanie do pracy, obiady, wieczory przy otwartym balkonie, narzekanie na upały, narzekanie, że akurat pada, wąchanie powietrza po deszczu i wąchanie smrodów z pól, w przelocie imieninowe ciasto i grill, Harry szukający ucieczki przed upałem rozpłaszczający się na kafelkach, jego życzenia pogłaskania i wymruczenie serenady o 3.30. rano czy w nocy? Zależy jak na to spojrzeć. Jeszcze niedawno wstawało słońce i budziły się o tej godzinie ptaki, dziś już było ciemno. Jeszcze lato, a już jesień w tle, zawsze tak czuję, kiedy wokół żniwa. Pola robią się łyse, trawy zmieniają soczystą zieleń w sianowate złoto.

Wczoraj spadł deszcz z niczego. Nie było widać chmur, a lało jak z cebra. Możliwe, że właśnie ten cebr (?) wisiał na niebie i lał z siebie wodę. Potem wrócił upał, więc spaliśmy znów przy szeroko otwartym balkonie. Komary mnie konsumowały jak chciały, muchy budziły nad ranem (zaraz po Harrym) a w nocy... Pan Księżyc Wielki ścieżką przejaśniesrebrzystą, prosto z nieba do mojego łóżka, próbował mnie wyprowadzić. Muszę podziękować Harremu, że mnie obudził, bo nie wiem czy bym niezalunatykowała. A dzięki niemu zobaczyłam ten cudowny widok. Przynajmniej na tyle na ile pozwala zobaczyć moje -5,25, bo okularów mi się nie chciało założyć.

Odliczam dni do urlopu, choć nie chcę pośpieszać czasu, który i tak pędzi w tempie zastraszającym. Jak się rozpędzi teraz, to urlop minie szybciej niż powiedzenie: ale mi faaaaajnie.

Zatem uprasza się by czarować, trzymać kciuki i co tylko się da, by pogoda sprawiedliwa dla mnie była, a czas nie strzelał z gumy.