Nie ma co się bać?

Coś się ze mną dzieje ostatnio... może to SKS a może zmęczenie materiału,  pewnie jednak wszystko to plus większy poziom stresu jaki trwa od roku tak gdzieś... I jak u "Hiczkoka" zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem już tylko napięcie rośnie... Mam wrażenie, że jak tylko się coś prostuje, stabilizuje to buum i znów ... Cóż, życie.  Nikt nie mówił że będzie łatwo, ale przecież by mogło, no nie? 

Z tym "dzieje się" to mam choćby na myśli choćby to, że dziś poszłam do G z prezentem i życzeniami imieninowym , a to dopiero jutro. Wczoraj szlam zanieść torebkę na jej przeznaczone miejsce przy garderobie, a zaniosłam do łazienki.. przypraw szukam w lodówce, dziwię się że woda mi się na herbatę nie gotuje, a nie włączyłam czajnika.. Jeszcze się z tego, z siebie znaczy, śmieję, ale to już zaczyna się dziać za często... Byle przetrwać do końca lipca, aż B wróci z urlopu, potem jeszcze 5 dni w pracy i wziuum nad morze..