Życie nie jest matematyką. .?

 Dziwnie tak Żyć tylko swoim zwyczajnym życiem,  kiedy od dłuższego czasu żyło się mżonkami. Można je nazwać marzeniami, które zamieszkały w głowie i powodowały niejako równoległą rzeczywistość alternatywną?  Hmm.. nie wiem.. w sumie z matematycznego punktu widzenia,  a w końcu po mat-fizie jestem, nie mogły być równoległą rzeczywistoscią, skoro kiedyś się ze zwykłym życiem przecięły!

Pewnie przez to tak dziwnie.  I trudno.  

Po prawie 2 deszczowych dniach,  wreszcie się rozpogodziło, bezchmurne, błękitne niebo zagląda do pokoju, przez otwarty balkon wpada słońce i trele ptaków.  Harry się na nie wkurza, gada na nie kiedy siadają na "drutach" ..wyraźnie słyszę jak wyzywa, że " na jego niebo wlata"  jeden z drugim.. boszsz jak ja go kocham! Mam obawy związane z wyjazdem na wakacje, przez niego.. oby Córa się nim dobrze zajęła! Z drugiej strony odliczam dni do urlopu, powitania z Posejdonem.. Jakoś przetrwałam w pracy te dwa tygodnie bez B. Hohih.. Nawet nie było najgorzej,  jak zwykle panikowałam,  często było trudno, ale dalam radę .. No jeszcze 5 razy do pracy i w drogę! Oby tylko Harry był zaapiekiwany, ale Córa też przecież go kocha.. prr.. znów panikuję! Ten reset jest mi potrzebny.