O carramba, jak ja kocham wiosnę...

No i życie wróciło do normy, tej bardziej "szarszej" normy. G odleciała w zeszłym tygodniu, więc jakoś jest tak, jakby mi ktoś zmniejszył moc bateryjek. Zanim wyleciała, zaliczyłyśmy koncert majówkowy na rynku we Wrześni, oraz tanecznego grilla u znajomych z burzą w między czasie. Taka burza oglądana spod daszka altanki, kiedy grzmoty i błyskawice krążą wokół nas, to coś co uwielbiam.

W tej chwili, właściwie nie mam już żadnego wspomagacza, czyli takiego swojego prywatnego, psychicznego dopalacza. Bo chyba wszystko się właśnie dopaliło. Albo schowało w zakamarkach i w ciemnym rogu mózgowej szuflady się przyczaiło. Czasem wychyla się jeszcze we śnie... No cóż.. Zawsze jednak mam Harrego, który jest źródłem nieskomplikowanej radości, przytulaśnym szarobiałym misiem, czasem słodką upierdliwością, kiedy to budzi mnie o 4.30 drapiąc tapczan, lub zaglądając w twarz swoimi złotymi oczami. Interesujące wrażenie kiedy wyrywasz się z głębokiego snu, a tu w ciebie, z odległości 5 cm, KTOŚ się wpatruje...albo bawi się w szpiega z Krainy Deszczowców i śledzi mnie w drodze do pracy. Carrambaaaaa... A ja usiłuję go odpędzić, albo złapać, bo nie chcę się potem martwić, że gdzieś mi zginie albo pójdzie w niebezpieczne rejony.... Cała rodzina ma na jego punkcie coraz większego hopla, ale ja chyba w tym przoduję.... Dobrze mi z tym, więc polecam serdecznie ;)

Aż trudno uwierzyć, że już połowa maja za nami. W maju zaliczyłam już kilka imprezek: koncert, a właściwie dwa, grilla tanecznego, komunię, czterdziechę kuzynki połączonej z chrzcinami jej synka..aa i jeszcze uroczystą 70-tą rocznicę mojej biblioteki :)

A lato mamy piękne tej wiosny! Oby w sierpniu nie było listopadowej jesieni.... Od wczoraj trochę się skwasiła pogoda, ale tak pięknie pachną wieczory i ranki, mokrą ziemią, kwiatami i wspomnieniami.Czas pędzi od weekendu do weekendu, jak zawsze. Jednak o tej porze roku, kiedy dzień coraz dłuższy, codzienny kierat jest milszy, ciężkie poniedziałki łatwiej znieść, a środa juz pachnie sobotą. I nawet ta "szarsza" norma jest dobra, mimo upchanych w odległych zakamarkach tęsknot, jest pogodzenie wewnętrzne, większy spokój, a gorycz żalu zmieszana ze słodkością wspomnień, też dodaje smaku życiu. Nie tylko pieprz i sól. Docenia się wtedy bardziej to co się ma, skoro nie można mieć czegoś innego. Zresztą.. może nam się tylko zdaje że "insze" by nam bardziej smakowało? Nawet jak się liznęło, przez papierek, przez szybkę, chwilę się poczuło czubkiem języka, to kto wie..I może dobrze, że się nie wie ;)